Şekerlik yazıyor çiziyor

"Sabah uykusu kadar sevebileceği biri lazım insana.
Sen gibi,senin gibi,biraz da sana benzeyen…
Nasılsın sabah uykum ?”

 

Konuşmaya çalışıyorum önce, “Biz..”diyorum susuyorum. Çıkmıyor sesim.
Artık “biz”olmadığımızı biliyorum.
“Neden” diyorum sonra, ‘Fazla mı geldi sevgim, bu yüzden mi gitti?’
Ama sen hiç gelmedin ki sevgilim, sen hiç gelmedin ki..

 

..ve sonra gittin.
Ben, sadece arkandan baktım. Söyleyeceklerim vardı, sustum.

“Gidersen iyiye dair ne varsa içimde yitirecektim hepsini.”
"Gidersen ışığımı kaybedip sönecektim, karanlıkta yolumu bulmaya çalışırken, takılıp düşecektim. Elimden tutup kaldırmanı bekleyecek, ellerini bulamayınca kahrolup ölecektim."
Bunların hepsini sana bir bir söyleyecektim. Konuşamadım.
İçimde çığlıklar atarken, sesimi sana duyuramadım.
Gidişini görmemek için kapattım gözlerimi, öyle acıdı ki içim yine dönüp dolaşıp sana muhtaç kaldım.
İçimdekilerin hepsi, taşmalıydı gözlerimden.
Ağlayamadım.
Bağırmak istedim, sormak istedim, anlamak istedim. Seni delicesine bir tutkuyla sevdiğimi anlatmak istedim.Anlatamadım.
Gidemeyesin diye tutmak vardı ellerinden.Tutamadım.
Sen adım adım uzaklaşırken benden, pişmanlıklarımı dizdim önüme. Boşa çıkan umutlarımı dizdim, dolu dizgin hayallerimi, bitmek bilmeyen gülüşlerimi dizdim.

Gittin.
Nereye gittiğin önemli, değildi, ne kadar kalacağın da.Binlerce kilometre uzakta da olsan, iki metre ötemde de fark etmiyordu.Çünkü sen “yanımda” değildin.
Sonum da, sonsuzum da sen oldun ve gittin.

 

”Uzaktan seviyorum seni,kokunu alamadan,boynuna sarılamadan,yüzüne dokunamadan.
Sadece seviyorum!

Öyle uzaktan seviyorum seni!
Elini tutmadan,yüreğine dokunmadan,gözlerinde dalıp dalıp gitmeden.
Şu üç günlük sevdalara inat,serserice değil adam gibi seviyorum.

Öyle uzaktan seviyorum seni,
Yanaklarına sızan iki damla yaşını silmeden.
En çılgın kahkahalarına ortak olmadan.
En sevdiğin şarkıyı beraber mırıldanmadan.

Öyle uzaktan seviyorum seni!
Kırmadan,dökmeden,parçalamadan,üzmeden,
Ağlatmadan uzaktan seviyorum.

Öyle uzaktan seviyorum seni;Sana söylemek istediğim her kelimeyi,
Dilimde parçalayarak seviyorum.Damla damla dökülürken kelimelerim,masum beyaz bir kağıtta seviyorum.”

 

Bir yatakta iki kişi yatıyorsa, o yatağın en gereksiz şeyi ikinci bir yastıktır.

Senin sırtın, kolunu yastığa dolayarak bana yastık yaptığın kemiğin, derinden çektiğin nefesler ve beşik bedenin varken yumuşakmış, kaz tüyüyüymüş o yastıktan bana ne.

 

"Bazen sadece tek bir yerde olmak istiyorsun, tek bir insanın yanında olmak."Saatlerce, günlerce, belki ömrünce izlemek istiyorsun. Yüzündeki her çizgiyi ezberlemek, gösterdiği her mimiği sevmek, dudak kıvrımlarının bittiği yerden öpmek istiyorsun. Dokunmak istiyorsun bazen, teninin sana ne kadar da iyi geldiğini bir kez daha hissetmek istiyorsun.Parmak uçlarında sıcaklığını hissetmek, hissettikçe güçlenmek istiyorsun.Sarılsın istiyorsun. “Kollarında ölebilirim” diye düşünüyor, ama kollarına kavuşamıyorsun. Parmaklarının arasından geçip giden saçlarını, sana ait olan gülüşlerini,onunla sahip olduğun huzuru özlüyorsun.Söyleyemiyorsun.
Avuç içlerine ait olan o elleri arıyorsun. O kocaman,sıcacık, yumuşacık elleri.Yeniden sımsıkı tutmak, dudaklarına götürüp öpmek istiyorsun. Ama o elleri bulamıyorsun.Bir kokunun binlerce duygu hissettirmesine şaşıyorsun, içine çektikçe çekmek istiyor, ama yanında olamıyorsun.

Bazen yalnızlığınla baş başa kalıyorsun.Şarkıların en anlamsız sözlerinden bile onu bulup çıkartıyorsun.Onunla kayboluyor,boğuluyorsun. Bazen konuşamıyor, bazen konuşsan bile anlatamıyorsun. “Ben..” diyorsun, susuyorsun. İçindekiler gözlerinden taşacak oluyor bazen, ağlayamıyorsun.Gücünün kalmadığını düşünüyorsun, ama aslında sen gittikçe onsuzlaşıyorsun.Bazen seni anlayabilen tek şeyin satırlar olduğuna inanıyorsun.Yazmak istiyor, küçücük bir deftere açılmak istiyorsun.Bazen satırlara bile anlatamıyorsun hissettiklerini.

Bazen gitme diyemiyorsun.
Kolundan tutup, durduramıyorsun.
Özlediğini bile söyleyemiyor, gittikçe tükeniyorsun.
Bazen, bazen’ler çok geliyor.
Dolup taşıyorsun.

 

“Ve seni seviyorum. Gideceğini bile bile seviyorum. Sebepsiz.

Günler geçiyor,aylar, haftalar.Kaybediyorum seni.
Açıkçası şu günlerde biraz keyifsizim,mutsuzum.Birazda sensiz.Sensizliğin etkisi büyük. Ruhumda kazır gibi, çıkarıp alıyor seni kalbimden zaman. Yavaş yavaş siliniyor izlerin.Seni unutmak istemediğimden mi, yerine başkasını koyamayacağımdan mı üzgünüm bu denli? Kestiremiyorum. Var mısın, yok musun bilmiyorum. Sevdin mi gerçekten, özledin mi beni, ihtiyacın oldu mu bana gittiğin günden beri? Benim sana her geçen gün daha da muhtaç olduğum gibi? Yanıyor mu canın, hissediyor musun günden güne tükendiğimi? Bilmiyorum.Bir başkası tenine değdiğinde sıcaklığını hissedebiliyor musun benim gibi? Yoksa yanmıyor mu canın? Söyleyeceklerim vardı sevgilim, söyleyemedim. Senden dinleyeceklerim vardı,seni seveceğim onlarca gün, gerçekleşmesi gereken hayallerimiz. Yuvam olacaktı kolların. Benim olacaktın, benimle olacaktın.

Olmadın. Ben seni sen yokken bile sevdim, anlayamadın.

 

Başka zamanlarda.
Birbirimizden haberimiz yokken ve kalbimiz birbirimiz için atarken, sen sağa ben sola dönüp yürüdüğümüz bu yolda çarpıştıysak eğer artık inan daha sen annenin karnındayken benimdin.
Sen dondurma yersin, ben çay alayım.
Sonra çıkalım.
Nereye gittiğimizi bilmeden, kurmadan, kararlaştırmadan.
Gidelim, uzaklara.
Sen seversin bilirim, görmediğimiz pastanelerden küçük tatlılar alır çimenlere oturup birbirimize tattırırız. Sonra ben sırtımı göğsüne yaslayıp sana iyice sokulduğumda bir türkü mırıldanırsın. Bitmeye yakın sana doğru dönerim, alnımdan öpersin usulca. Öpüşün siner tenime.
Aklıma kazınmış birkaç öpüş bırak ardından, gideceksen bile.

 

“Ve seni seviyorum. Gideceğini bile bile seviyorum. Sebepsiz.

Günler geçiyor,aylar, haftalar.Kaybediyorum seni.
Açıkçası şu günlerde biraz keyifsizim,mutsuzum.Birazda sensiz.Sensizliğin etkisi büyük. Ruhumda kazır gibi, çıkarıp alıyor seni kalbimden zaman. Yavaş yavaş siliniyor izlerin.Seni unutmak istemediğimden mi, yerine başkasını koyamayacağımdan mı üzgünüm bu denli? Kestiremiyorum. Var mısın, yok musun bilmiyorum. Sevdin mi gerçekten, özledin mi beni, ihtiyacın oldu mu bana gittiğin günden beri? Benim sana her geçen gün daha da muhtaç olduğum gibi? Yanıyor mu canın, hissediyor musun günden güne tükendiğimi? Bilmiyorum.Bir başkası tenine değdiğinde sıcaklığını hissedebiliyor musun benim gibi? Yoksa yanmıyor mu canın? Söyleyeceklerim vardı sevgilim, söyleyemedim. Senden dinleyeceklerim vardı,seni seveceğim onlarca gün, gerçekleşmesi gereken hayallerimiz. Yuvam olacaktı kolların. Benim olacaktın, benimle olacaktın.

Olmadın. Ben seni sen yokken bile sevdim, anlayamadın.

 

Sonra bir adam geliyor, içine dokunuyor. Kalbinde, ruhunda geziniyor parmak uçları.
Saçlarının arasında, yanaklarında.
Bir adam geliyor. İçin, dışın, her şeyin oluyor.
Ve öyle güzel gülüyor ki. Yankılansın istiyorsun gülüşü kulaklarında, defalarca. Gülüşünü saklamak istiyorsun içinde bi yerlerde.
Ellerini daha sıkı tutmak, hiç bırakmamak istiyorsun. Hiç bırakmıyor o zaten. Gün geçtikçe, daha da sıkı tutuyor.
Hiçbir şeye aldırmadan hem de. Sadece senin gözlerine bakıyor. Gözlerinde kocaman bir dünya görüyor, orada yaşıyor.
Ve hep güzel bir şarkı çalıyor sanki içimizde. Sadece bizim duyduğumuz. Sadece bizim bildiğimiz.