Şekerlik yazıyor çiziyor

İlginçtir ki yaşadığımız her karenin, her saniyesini hatırlar oldum. Belki de giderek artan özlemimden, belki de seni unutmak istemediğimden.

Hiç aklımdan çıkmaz, baş başa sahile inmiştik seninle.Sanki o günü yaşamak için dünyaya gelmişim gibi hissetmiştim. Çok fazla konuşmamış,daha çok sımsıkı sarılmıştık birbirimize. Konuştuğumuz zamansa “maviyi ne kadar sevdiğimizden” bahsediyorduk.Ben her zamanki gibi bir yaz günü üşüyor, sense ne bulursan üstüme sarmalıyordun.

Korktuğum şeyi yapıp “Haydi denize girelim.” demiştin.Hazırlıksızdık,üstelik iliklerime kadar da üşüyordum.Yüzüne baktım,anlamış olacaktın ki elimden tuttun,avuçlarının arasına alıp sıktın.”Ben yanındayım” demenin somutlaşmış hali gibiydi.Sen hep hızlı konuşurdun,çok hızlı. Bir çok kişi sevmezdi konuşma şeklini,benimse en sevdiğim şey sesindi.

El ele yürüdük,ayaklarıma çarpan suyu hissettim,ürperdin.Elimi biraz daha sıktın.Yürümeye devam ettik,sonunda girebilmiştik. Donuyordum ama belli etmiyordum.Yüzemeyecek hale gelmiştim.Kollarımı boynuna doladım,yüzümü omuzlarına gömdüm.Nefessiz kaldım kollarında. Ellerinde son buldu kalbimin atışı ve bir adım daha yaklaştım sonsuzluğuma. Bir kez daha öldüm ve dirildim yanında.Sana bu kadar yakın olabilmenin tadını çıkardım, o an benden huzurlu başka hiç kimse yoktu dünyada.Son bulmasını istemediğim sayılı günlerdendi.

Şimdi senden uzakta,en bitmez geceleri yaşıyorum vakitsizce.Yüzüme çarpıyor sıcaklığın. Kollarında can buluyorum her defasında. Yorganımın altına saklanıyorum. Korkularımdan uzaklaşıyorum. Yalnızlığıma alışıyorum ve biraz daha yadırgıyorum sensizliği. Sık sık bölünüyor düşlerim ve heyecanla seni düşlüyor her açıldığında gözlerim,ve kalbim.Seni istese de ellerim uzanamıyor.Bir tokat yemişçesine üzülüyorum. Biliyorum yine de şu gerçeği;

Sen benimsin ben de senin…

 

-Çok mu fazla özledin onu?

-Hayır, daha da fazla özledim. Her gün,her saniye özledim.Uyurken, uyanırken, gülerken, ağlarken, yediğim her yemekte, içtiğim bir kaç bardak çayda bile özledim ben onu. Böyle nasıl anlatsam, içim çıkarmış gibi, kanarmış gibi özledim. Yokluğuna sarılıp, olmayan kokusunu hissediyorum mesela bazen.Sahildeki o küçük banka gidiyorum, en köşesine oturuyorum. Ona da yer ayırıyorum çünkü, belki gelir de yeniden birleşir ellerimiz diye. Gelmiyor ama ben görüyorum, yanımda oturup gülümsediğini hissediyorum. Onunla yürüdüğüm sokakları, onunla oynadığım oyunları, onunla dinlediğim şarkıları daha çok seviyorum. Kimseye anlatmıyorum , hiç kimseye.Anlamıyorlar be abi, neden bu kadar çok sevdiğimi anlamıyorlar.En alakasız insandan bile kıskanıyorum çünkü onu, içimde saklamak istiyorum. Bazen kendimden bile saklamak istiyorum. Korkuyorum, kalbimdeki yerine ihanet ederim, kırarım onu incitirim diye. Böyle seviyorum işte ben.Düşünüyorum da, onu bir dakika görebilmek için nelerimi feda etmezdim? O güzel yüzünü görmek, benim için atan kalbini hissedebilmek için nelerden vazgeçmezdim ki? Tek kelime etmeden anlaşabildiğimiz zamanları bile özledim.Evet çok fazla özledim. Boğazın düğümlenir ya hani, ağlayamazsın,konuşamazsın, anlatamazsın. İşte tam da öyleyim. Çok fazla seviyorum ben onu, eksikleriyle, fazlalarıyla, her şeyiyle. Çok fazla.

 

Elini göğsünün üzerine koymuştu.

"Bak," demişti. "Tam şuramda, sol yanımda.Sana ait işte orası,seninle dolu. Hissediyor musun? Sen buradayken,yanıbaşımdayken,dokunabiliyorken nasıl da yerinde duramıyor, fark ediyor musun? Sustuklarım var, iç çekişlerim, pişmanlıklarım var. Ellerinle kapattığın yaralarım,güzel gözlerinin gölgesi var.O kadar seviyorum ki, dünyadaki diğer güzellikler umrumda bile değil.Tek istediğim seninle olmak,hiç konuşmasak bile olur. Seni izleyeyim yeter.Kaburgalarımı kırsalar bile alamazlar seni içimden, gönderemezler bir yere. Ben zaten hiç gitmeyeceğim,solunda kalacağım ve en sonunda."

Öyle iyi ezberledim ki sözlerini; beni sıkıca sararsın,hiç bırakmazsın sandım,gitmezsin sandım.İnandım.
Gittin ama, söyledikleri eskimeden gittin. Şimdi tüm sustukların çıktı açığa, iç çekişlerinin nedenini anladım artık.Pişmanlıklarının arasına bir ben eklendim. Şimdi ellerimi kalbime koyma sırası bende.

"Bak,tam şuramda. Sol yanımda, bir eksiklik var, büyük bir eksiklik. Ne yapsam dolmuyor, ne yapsam geçmiyor. Tam şurası üşüyor işte, üşümekle de kalmıyor, tir tir titriyor ruhum. Kaburgalarım kırılsa bile alamazlar seni içimden demiştin ya, kaburgalarım kırılıyor sevgilim, dayanamıyorum. Sen zaten hiç gitmeyecektin, gitmedin. Solumda kaldın, ve en sonumda."

 

Senden hiç ayrılmamak vardı,zamanı durdurmak, bütün saatleri parçalamak vardı.

İsyan içindeydim. Neydi bu çaresizlik? Bizi çepeçevre saran bu dört duvar neydi?
Bunca yıl neyi aramış, kimi özlemiştim? Madem ki benim olmayacaktın, neden seni karşıma çıkardılar? Kim yaptı bunu? Bu kötülükler kimin eseri? Ben sana inanıyorum kitaplara değil. Ben seni istiyorum. Dua değil,sabır değil.

Artık gideceksin, biliyorum.Vakit geç oldu.
Yatakta izin kalacak, havada kokun ve yastığın üzerinde bir iki tel saçlarından. Telaş içinde giyinmeye başlayacaksın.Eğilip ensenden öpeceğim için sevgiyle dolacak gözlerin ışıl ışıl.(Üzülme, üzülme diyeceksin, yine geleceğim.) Ya gelmezsen? hayır hayır geleceğine inanıyorum. Yine gideceğini bilmek kötü. Dayanılmaz bir şey bu. Hatırlıyorum; elini uzattın, ve gittin.Gözden kayboluncaya kadar baktım arkandan, sonra kapıyı kapattım, bir başka kapı açıldı yalnızlığa.

Yürüyemiyordum, oturamıyordum. Yattım, uyuyamadım. sanki yerçekiminden kurtulmuştum, boşluktaydım, ağırlığım kalmamıştı.Elimde, tam nabzımın üzerinde bir saat işliyordu her şeyden habersiz. Çıkardım, duvara çarptım, parçalandı ve durdu.

Fakat sadece saatin sesiydi kaybolan,yoksa sensiz zaman ilerliyordu.

ALINTIDIR.

 

O kadar seviyorum ki anlatamam.

İskambil oynayalım demişti bana, dağıttıktan sonra elimden aldı kartları. Dur, dedi sen dizemezsin şimdi ben dizeyim senin yerine, elime verdi sonra bu şekilde.
Seni seviyorum yazmış öyle getirmiş kartları.
Böyle her gün, her saat başı onu yeniden sevmek için bir dolu nedenlerim var.
İyiki benimle dediğim günlerden biri.

 

Sensin.Hep beklenmeyensin,sonunu asla bilemeyeceğim bir masal gibisin.
Herkesten çok sevdiğim,ama aynı zamanda en nefret ettiğimsin.
Hem beyaz atlı prensimsin,hem de ölesiye korktuğum o kötü adam sensin.
Sarılıp hiç bırakmak istemediğim, ama dokunursam yok olup gideceğimi bildiğimsin.
Köşe bucak kaçarken,yanımda bulduğum sensin.Yanında durmaya korkarken,başucumda duran sensin.
Hem yol arkadaşımsın,hem o yoldan çıkaran sensin.
Unuttuğum sesken,kulaklarımdan silinmeyen o fısıltının sahibi,kokunu unutmuşken,gecenin bir yarısı içime dolan havam,suyum,susuzluğum,her şeyimsin.
Hem en büyük sevgili,hem de en büyük düşman sensin..
Rüyalarımı süslerken,uykularımı kaçırıp geceme çöken sensin..
Hem uyanmak istemediğim,hem de çığlıklarla kaçtığım sensin.
Sen.
Hep beklenmeyensin

 

"Bu şehrin sokaklarında bıraktığın kokunu özleyeceğim."Kaldırımlardaki ayak izlerini,duraklara sinmiş sessizliğini,banklardaki gülüşlerini, bir ekmek dilimindeki dertlerini,bir izmaritteki dudak izini.
Suyunu,susuzluğunu,suskunluğunu özleyeceğim.Uyandığımda ilk işimin senin yüzünü görmek olduğu zamanları,hiç ısınmayan ellerimin tek bir dokunuşunla ısınmasını özleyeceğim.Yüzümdeki kocaman gülümsememin sebebi olan sözlerini, kaybolduğum bakışlarını özleyeceğim.
Sana dair ne varsa,bu şehirden giderken ardımda bıraktığım,hepsini özleyeceğim.

Ve sen, bir sabah uyandığında yitik sevinçlerle, kaybetmiş olduklarınla açacaksın gözlerini. “Biz” olmadan başlayacaksın yeni güne. Belki bir şeyleri eksik hissedeceksin,belki de biraz fazla.Bu kalabalık şehirde, binlerce insana rağmen, yokluğumu fark edeceksin.

Ve ben, sana sahip olan o şehri çok seveceğim. Bende derin yaralar bırakmış olsa bile, sokaklarında yürüdüğün bu şehri seveceğim.Gecelerce “sen iyi ol” diye dua edeceğim.

Olur da sende özlersen beni sevgilim, bitmemiş bir hikayenin ucunda oturmuş seni bekliyor olacağım.

 

Çocuktum daha ben, sen benden daha da çocuk. Yine de teşekkür mü etmeliyim bilmiyorum; koskoca üç sene boyunca bana katlandığın için. Her şeyime rağmen sevdiğin ve mesafeleri önemsiz hale getirdiğin için.

Biraz geç oldu bunları yazmak için biliyorum ama sende olduğu kadar, bende de var birazcık o gurur denen şeyden. Ve o gün. Yanındayken, sana kilometrelerce uzak olduğum o gün. Elimi uzatsam dokunabilirdim belki, ama yüreğin, çok uzaktı.
Tüm yaralarına rağmen, küçücük de olsa bir yerim vardı kalbinde. Hepsi olmasa bile, sayılı gülüşlerinin sebebinin “ben” olmamı seviyordum.Gülerken kafanı arkaya atıp havaya bakmanı,çıkardığın sesleri,burnunun aldığı şekli seviyordum.

Yazmazdım aslında ama daha fazla içimde kalsın istemedim. Seni sorduklarında “o kim” desem bile, hala silip atamadım karmakarışık beynimin en ücra köşesinden seni.

Dayanır mıyım bilmiyorum, başkasına birine aynı güzellikle gülmene, küçücük kalbine başka birini almana, “seviyorum” derken başkasını hissetmene.Ya da sen haklısın her zamanki gibi, “Tek biten ilişki bizimkisi değil.”

Biliyorum aramayacağını ama her telefonum çaldığında sen diye kelebekler uçuşuyor karnımda.

Yağmur yağdığında, her damla seni hatırlatıyor hala bana.

Ve Ümit Yaşar`dan: “Yağmur Altında Öpüşmek” şiirini.

Bugüne kadar beni anlayan ve gerçekten seven tek kişi: Seni çok özledim.

Ama ne fark eder ki, ne olsa sen bu yazıyı okuyamamaksın.
Belki de böylesi daha iyi.

Benim çocukluğum bile sendin ve hep sen kalacaksın.

Sen, bende kalıcı aşklar bıraktın,

 

"Sonra kalkıp, hiç işin yokmuş gibi, seviyorsun birini,delicesine"Alışıyorsun, varlığına alışıyorsun.Uzak kalınca boşluğa düşüveriyorsun. Güveniyorsun, herkesten çok, kendinden çok güveniyorsun.Teslim oluyorsun, ait oluyorsun.Hayatına almıyor, hayatının merkezi yapıyorsun.Sahip olduğun en saf duygularınla bağlanıyorsun. Yüzündeki her tebessümün sebebi oluveriyor.Dokunuyorsun yanıyorsun, yanı başındayken bile özlüyorsun.Sözleriyle hayat buluyor, tek bir bakışıyla ölüyorsun. Dakikalarını,aylarını, belki yıllarını harcıyorsun, ve bundan küçücük de olsa pişmanlık duymuyorsun. Hiç gitmeyecek sanıyorsun, hep yanında kalacak sanıyorsun.

Gidiyor ama, hiç sevmemiş gibi gidiyor.Gülüşlerini,hayallerini, umutlarını da yanında götürüyor.Senden geriye hiç bir şey kalmıyor.Gecelerini,gündüzlerini kaplıyor.Onunla uyuyup,onunla uyanıyorsun. “Seviyor gibiydi.” diyorsun. “Seviyor gibi bakıyordu, seviyor gibi konuşuyordu.” Yaşanmış ve yaşanmamış her anıyı kazıyorsun beyninin bir köşesine. Saklıyorsun içinde. Kalbinde ki yeri zamanla silinir zannediyorsun. Gittikçe daha da büyüyor, gittikçe daha çok seviyorsun.Yürüdüğünüz yollar, dinlediğiniz şarkılar, birlikte geçirilmiş onlarca dakika anlamını yitiriyor. Ne hissedeceğini bilemiyor,kayboluyorsun.

O gidiyor, ama sen hep onunla kalıyorsun.

 

Tanrım! Beni yavaşlat..

Aklımı sakinleştirerek kalbimi dinlendir.

Zamanın sonsuzluğunu göstererek bu telaşlı hızımı dengele.

Günün karmaşası içinde bana sonsuza kadar yaşayacak tepelerin sükunetini ver.

Sinirlerim ve kaslarımdaki gerginliği, belleğimde yaşayan akarsuların melodisiyle yıka, götür.

Uykunun o büyüleyici ve iyileştirici gücünü duymama yardımcı ol.

Anlık zevkleri yaşayabilme sanatını öğret; bir çiçeğe bakmak için yavaşlamayı, güzel bir köpek ya da kediyi okşamak için durmayı, güzel bir kitaptan birkaç satır okumayı, balık avlayabilmeyi, hülyalara dalabilmeyi öğret.

Her gün bana kaplumbağa ve tavşanın masalını hatırlat. Hatırlat ki yarışı her zaman hızlı koşanın bitirmediğini, yaşamda hızı arttırmaktan çok daha önemli şeyler olduğunu bileyim.

Heybetli meşe ağacının dallarından yukarıya doğru bakmamı sağla. Bakıp göreyim ki, onun böyle güçlü ve büyük olması yavaş ve iyi büyümesine bağlıdır.

Beni yavaşlat Tanrım ve köklerimi yaşam toprağının kalıcı değerlerine doğru göndermeme yardım et. Yardım et ki, kaderimin yıldızlarına doğru daha olgun ve daha sağlıklı olarak yükseleyim.

Ve hepsinden önemlisi;
Tanrım, bana değiştirebileceğim şeyleri değiştirmek için cesaret, değiştiremeyeceğim şeyleri kabul etmek için sabır, İkisi arasındaki farkı bilmek için akıl ve beni aşkın körlüğünden ve yalanlarından koruyacak dostlar ver.

Hititlere ait bit duvar yazısıymış..