Nedir birbirimizle alıp veremediğimiz?Hepimiz insan değil miyiz?

Bir nefes kadar yakınımızda veya bir o kadar uzağımızda bir yerlerde, binlerce insan acılar çekerken, sevdiklerini kaybederken, tecavüze uğrarken, gaspedilirken, gözleri önünde eşleri,kardeşleri,bacıları öldürülürken, ey güzel ülkemin güzel insanları bizim birbirimizle alıp veremediğimiz ne?
Benim hayatta gördüklerim birçoklarınız kadar büyük değil belki de. Ben henüz 20 yaşında bir genç kızım fakat her geçen gün vicdani olarak kat kat fazla yaralı hissediyorum yüreğimi. Bugüne kadar her gün şükrederek yaşadım. Neden mi? Çünkü Türklüğümle, Müslümanlığımla, insanlığımla gurur duyuyorum. Atamla, analarını bacılarını ardına bile bakmadan bırakıp, bana bu memleketi bahşeden Atalarımla gurur duyuyorum. Tarihimle gurur duyuyorum. İnsanı dili,dini,ırkı,siyasi görüşleri için değil de insan olduğu için sevmekle gurur duyuyorum.
Peki nedir şu gencecik yaşıma kadar gördüklerim? Ben gururlandıkça, şükrettikçe,böyle güzel bir ülkeye mensup olmaktan bu kadar kıvanç duydukça sanki bir o kadar tersine dönüyor her şey..Gerçekten anlayamıyorum bizim birbirimizle alıp veremediğimiz ne?
Neden bir toplu taşıma aracına bindiğimde insanların birbirinden nefret edermişçesine birbirlerini süzmelerine şahit oluyor bu gözlerim? Neden biz farklı kanaatlere,inanışlara,görünümlere saygı duyamıyoruz? O mübarek Atalarımızdan miras kalan eser bu mu bizlere? Onlar değil miydi Yaradılanı Yaradandan ötürü seven. Onlar değil miydi yüzlerce yıl her türlü inanışa hoşgörüyle sahip çıkan,değer veren.
Şimdi bizler nereden çıkardık bu ayrılıkları söyleyin bana?
Ben bilmek istemiyorum Alevi ne demek, Sünni ne demek, Müslüman ne demek, Hristiyan ne demek, Ateist ne demek! Duymak istemiyorum artık sağcıyı, solcuyu, tesettürlüyü, açığı!
Ben insan olmak, insan görmek, insan sevmek, insanca yaşamak istiyorum!
Ben farklılıklara saygı duymak, kendimde saygı görmek istiyorum!
Ben karşımda kınayan gözler değil bir tatlı tebessüm, selam istiyorum!
Bunları dile getiriyorum çünkü artık bu çivisi çıkmış düzenden yoruldum. Ne olur artık birbirimizi sevsek, saygı duymayı bilsek, birlik olabilsek,kardeş olabilsek.. Ne olur insan olabilsek artık. Son bulsa bu ayrılıklar..
Bunları dile getiriyorum çünkü bu sefer fazlasıyla yaralandım..
Gelin düşünelim, paylaşalım hatta birbirimize farklılıklarımızı anlatalım, ufkumuz genişlesin, insanlığı daha geniş bir yerden izleyebilelim. Gelin sevelim birbirimizi… Çok mu zor bir şey bu istediğim?

(Kendi yazımdır)

 

Nefs kibir sonu gelmen isteklerle ben ben ben demek insan ben dedikçe kimseyi sevemez.