Ben bir yerlerde birilerinin acı çektiğini düşündüm hep.En çok ta kalbimin ağrıdığı veya mutlu olduğum zamanlarda.Düşündükçe içim acıdı. Neydi bu merhametmi hiç anlayamadım. Başkaları gözlerinin önündeki acıları bile göremezken,ben görmediğim tanımadığım acıları,onları yaşayanları düşünürdüm. Kendi içim yanarken belki mantıklıydı benim gibi içi sızlayan birilerinin olduğunu düşünmek.Peki mutluyken niye düşünürdüm anlayamadım. Ben mutluydum ama acı vardı bir yerlerde..hep var.Çözemedim bunu neden bu kadar üzüldüğümü. Düşünürdüm bir insan her şeye üzülürmü diye.Üzülüyormuş işte anlamsız acıyormuş kalbi,sebepsiz canı yanıyormuş. Ben mutluyken bile aslında acı çekmek istedim sanırım,bir yerlerde hep acıyı hissettim. Bu neden istenir bilemiyorum hissediyorum. Hiçbir insanın hayatı dört dörtlük olmaz asla,olamaz biliyorum. Hayatımda yolunda olan bir şeyler olduğu zaman : Böyle yolunda gidemez her şey bunda bir gariplik var diye düşündüm hep.Herkesin bir imtihanı vardı bu dünyada benimde olmalıydı. Mutluluk sebeplerimi sıraladım kendime defalarca. __________ Sağlıklıydım,ruhum ve kalbim dışında belli bir hastalığım yoktu. Çoğu insan evlenmek için bi sürü zorluklar çekerken ben borçsuz harçsız evlenmiştim.Eşya borcu ödememiştim. Buzdolabımı açtığımda gördüğüm şey sadece zeytin olmamıştı.Evde bu var mecbur bunu pişiricem değil de, bugün ne pişirsem demiştim hep. Her ay adet günümde mucizeleri beklememiştim.Oysa ablam beklemişti hala da bekleyişi bitmedi.. Çocuğuma ne giydiricem,nasıl doktora götürücem diye düşünmüyodum.Sağlıklıydı kolunda bacağında bir eksiklik yoktu.Çocuklarına bakınca içleri sızlayan annelerde vardı. Kocam beni aldatıyor dememiştim,seviyordu beni. Ne kıskanç eltim,ne fesat görümcem var dememiştim hiç.Herşeyime karışan bir kaynanamda yoktu. Kimseden ihtiyacım için 10 lira istemek zorunda kalmamıştım.Merdivenleri silmeye gelen abla günü gelmeden istemek zorunda kalıyordu. Yolundaydı her şey... Ama düzgün olmamalıydı böyle bir yerde bir şeyler olmalıydı.Herkes nasıl zorlanıyor nasıl dayanıyor nasıl sabrediyorsa bende hissetmeliydim bunları.Sanki o zaman normal ve sıradan olucaktı hayatım. Bunları düşünürken isyanmı ediyorum acaba diye çok düşündüm ama cevabını bulamadım. _________ Zamanla fark ettim benim imtihanım kendimdim.Doğrumu yanlışmı bilmiyorum ama böyle düşünüyorum. Beni anlayan var mı merak ediyorum.Gecenin 3’ü oldu bunları niye yazıyorum bilmiyorum Sorun ararken sorun oluşturdum ben bir sıkıntım yokken sıkıntılı bir insan oldum.İçimde dinmek bilmeyen acı hissi iyice büyüdü.Hayatıma yayılmaya başladı.Bende acı çekip sabretmeliyim dediğim geldi aklıma.. Herhalde normal bir insan olma yolundaydım. Direnip,sabredip olgunlaşıcaktım.Olgunlaşınca daha iyi olacakmış gibi.. Olgunluk hiçte beklediğim gibi olmadı ama.Sabredip güçleneceğimi düşünürken ben iyice güçsüzleştim.İçim acıdı yine.. Kendim kendimin en büyük sorunu oldum.Başkası anlatınca insan içinden geçeni söyleyip destek oluyordu sorunu çözmeye çalışıyordu ama sorun kendisi olunca çözülmüyor işte.Ben çözemedim. Kendi içimde sıkıştım iyice,çaresiz kaldım.İçimde fırtınalar koptu ben kimseye diyemedim.Korktuğum karanlık kuyulara düştüğümü hissettim. Hep duyarsız gibi göründüm dışardan.Vurdumduymazdım tembeldim.Şöyleydim..böyleydim...
Kadın olmak bazen kendin olamamak konuşmak yerine susmak almak değil vermek istediğini değil isteneni yapmak.
Bazen insan böyle düşüncelere kapıla bilir bir dönem olduğunu ve geçici olduğunu düşünüyorum bazen bendede olur.
