Herşey de sen varsın artık.. Üzüntümde, sevincimde , mutluluğumda.. Hatta bir o kadarda yanlızlığımda.. Eskiden az uğradığım rahat ettiğim tek komşumdu yanlızlığım.. Kendim giderdim ona.. Yanlızlığım, benim anlaşabildiğim tek duygumdu.. Sessizlikti bizi tanıştıran.. umutsuzluğumdu kaynaştıran.. Şimdi hepimiz aynı yerde...yiz, komşu değiliz artık.. Hepsi bana taşındılar teker teker.. Once yanlızlık, ardından sessizlik.. Sessizlik taşınacaktı ilk once ama yanlızlık çok ses yapmamı sağladı gelirken.. Rahatsız oldu kendiliğinden.. Alışınca yanlızlığa, sessizlik çıkageldi birden.. Sessizlik de öyle sessiz geldi ki anlayamadım neler olduğunu.. Alışınca anladım ki sessizlik ardından sensizliği de getirmiş.. Sessizlik sensizliği getirirken bana, sensizlik için yer açmış güya.. Mutluluğumu da götürmüş, neşemi de.. Hayallerimi suya atmış, tüm seninle olan sevinçlerimi de yakmış.. İyi duygularımı kapı dışarı etmiş hep.. Sensizlikle anlaşabilelim diye elinden geleni yapmış.. Ama anlayamamış ki sessizlikte sensizlikle kalamayacağımı . . . Sensizlikle anlaşamadığımı görünce, dövdü hemen sensizliği sessizliğim.. Öldürdü onu.. Aslında ona da alışmıştım.. Çünkü sensizlik senden kalan bir hatıra gibiydi ve ben ona iyi bakmalıydım.. Hani sen giderken bırakmıştın ya kapımın önüne sensizliği.. Bırakıp kaçmıştın ya sessizce.. Sen sessizce bıraktın diye bende onu sessizliğe vermiştim İstememiştim onu , yaklaştırmamıştım bile yanıma.. Öyle ya , ben kim.. sensizlik kim? Hep sen olacağın için yanimda onu beğenmemiştim.. Şimdi anlıyorum yanlış seçimlerimi.. Sensizliği öldürmüş olsa da sessizlik, suçlamadım sessizliği.. Onunla takılıyorum şimdilik..
