18 mayıs 2008 sabah saat 8 de yeni güne gözlerimi açtım. herzamanki bir gündü taki lavaboya gidip nişanımı görene kadar... işte o gün hayatımda yaşayacağım ilk farklı güne uyandığımı anlamıştım...doktorumu aradım durumu belirttim kendisine erken olduğu için doğumun başlamış olabileceği ihtimalini bile düşünemiyorum yada konduramıyorum...çerkezköyden istanbula doktoruma doğru yola koyulduk eşim aşırı sitresliyken ben güle oynaya gidiyordum...hastaneye ulaştık beni hemen nst ye bağladılar...nst ye bağlandıktan yarım saat sonra sancılarımda başladı işte o an tamam dedim sanırım doğum başlıyor çok geçmeden doktorum geldi muayene etti ve 2 cm açılmam olduğunu hemen yatış işlemlerini başlatalım dedi... heycanlandım... ne olduğunu anlayamadım sanki...derin bir nefes aldım eşimle görüşmeye gittim... beni merak etme bebeğimle birlikte geri gelicem dedim ve sancı odasına geri döndüm... saat 10:30 da başlayan bir macera normal doğuma doğru herşey yolunda gidiyor... birbiri ardına gelen sancılar tarifi mümkün değil... o odada oğlum ve ben başbaşayız...sancılarımın sıklığından oğluma zarar vermemek için kıvranamıyorum bile...sancılarımı ayakta yürüyerek geçirmeye çalışıyorum... saatler geçti akşam üzeri dr tekrar muayene etti beni ardından ultrasonda bebeğime baktı... bir anda herşey değişti... hissettim... yolunda gitmeyen bişeyler vardı... sancılarımın boyutu değişti... tekrar nst ye bağlandım... oğlumun kalp atışlarını gördüm düşüşe geçiyordu... hemşire ezgi hanım nefes alın diye bağırıyordu oysaki ben elimden geleni yapıyordum ama olmuyordu... bebeğime zarar veriyordum korkmaya başladım... tek istediğim bebeğimin kurtulmasıydı... hangi yolla olduğu önemli değildi... oğlum birden pozisyon değiştirip kordona dolandığı için uzun bir sancı sürecinden sonra akşam 18:30 da apar topar sezeryana alındım...hatırladığım oğlumu kurtarın...18:45 bebeğim dünyaya geldi... 19:30 da kendime geldim ve ilk cümlem bebeğim nerde...eşim ve tüm sevdiklerim başımdaydı...eşim çok güzel bir bebeğimiz olduğunu fısıldadı kulağıma... ama görmeden rahatlamam mümkün değildi... 10 dakka sonra oğlumu getirdiler kucağıma işte o an herşey bitmişti ve ben anne olmuştum... ne yaşanmış olursa olsun oğlumu sağsalim kucağıma almış olmak yeterliydi... Rabbim hepinize hayırlısıyla kucağınıza almayı nasip etsin... o ilk duygular anlatılmaz yaşanır...
Tebrikler her kadının yaşaması gereken bir duygu kışa kadarda baya büyümüş olur kışın rahat edersin.bebekleri soğuktan korumak zordur.
